22. O tym, jak w końcu wyjechałam w Bieszczady, co mi się takie niesamowite zdawało

Nie mogę się nadziwić i nacieszyć. Nawypisywać.
Byłam w Bieszczadach łącznie razy trzy. Pierwszy, to był obóz harcerski w Skorodnem w 2007. Drugi, to była jazda po brata na jego obóz, w 2010. W sumie nawet się nie liczy, bo wtedy jedynie pooddychałam sobie bieszczadzkim powietrzem.
A teraz był trzeci raz. Też niedługi, ale chodzony, pierwsze moje włóczykijstwo od dawna. Brakowało mi tego, nawet sobie sprawy nie zdawałam, jak bardzo. Jakoś tak się dzieje, że z każdym kolejnym krokiem człowiek staje się coraz lżejszy, coraz pogodniejszy. Jeszcze góry tak godzą z samym sobą. Wróciłam do tego Lublina, w którym żyję od urodzenia i do którego przecież jestem w jakiś sposób przywiązana, ale nie znajduję w sobie tymczasem zrozumienia dla zabieganych ludzi wokół. Mam wrażenie, że za bardzo się przejmują. Przesadzają. Radziłabym im, żeby wybrali się w Bieszczady, o.
To ciekawe, ale nie mam nawet zrozumienia dla własnych niepokończonych spraw. Takie mi się błahe wydają. Wszystko takie się wydaje. Więc chodzę jakby z głową w chmurach. Z głową w górach. Nie mam siły rozmawiać.